Dinsdag 4 februari 2030, Zijderveld
Het waait hard om het huis. Peter draait de elektrische verwarming nog een graadje hoger, het is wat rillerig in huis.
Zoals gewoonlijk heeft hij weer slecht geslapen afgelopen nacht. Het geluid van de windmolens verderop wordt steeds luider lijkt het wel. Niet gek natuurlijk met deze stormen. En het lijkt wel of het met name in de nacht heel hard klinkt.
Om 11 uur moet hij met zijn vrouw Annet naar het ziekenhuis. Ze heeft al enige tijd last van haar evenwichtsorgaan. Het doet raar, ze is vaak duizelig en het is erger geworden sinds de windmolens zo hard zijn gaan draaien. En haar bloeddruk wil ook niet naar beneden. En ze lijkt wel een beetje somberder te zijn geworden.
Ze wonen hier nu alweer anderhalf jaar met veel plezier. En ze dachten, net als zo velen in deze wijk dat het met die molens wel los zou lopen. De afstand zag er redelijk uit, 500 meter. Ze waren nog gaan luisteren van tevoren om te checken of het niet te erg was. Dat viel allemaal wel mee. Ook de gemeente zei dat het goed zat. De afstand was gewoon volgens de normen, dus dat was OK.
Teruggekomen van het ziekenhuis komen ze de overburen tegen. Ze raken aan de praat en vertellen over het ziekenhuis bezoek van Annet. Tot hun verbazing zegt de buurman dat hij bijna met hetzelfde zit. Hij is niet somber of zo, maar heeft ook hoge bloeddruk en is vaak duizelig. Ook is het altijd erg moeilijk om in slaap te vallen. En hij voelt vaak pijnlijke druk binnen in zijn oren.
Twee weken later zitten ze met nog vijftig andere buurtbewoners in het wijkcentrum De Krooshof. Iemand had de bijeenkomst georganiseerd omdat het duidelijk begint te worden dat veel mensen last hebben van dezelfde klachten. En dat ze begonnen zijn sinds de laatste serie molens aan de overkant van de snelweg neergezet zijn. Niet iedereen heeft er blijkbaar last van, ongeveer 1 op de 10. En niet allemaal hetzelfde, maar wel telkens iets met het evenwichtsorgaan, bloeddruk enzovoorts. Alsof iedereen voortdurend in de stress zit. Maar dat geluid, dat hoort bijna iedereen. Soms wat luider, soms bijna niet. Maar eigenlijk altijd wel als het waait. Je ziet mensen elkaar aankijken, Ja, dat klopt, dat is begonnen sinds die molens er zijn.
En ze horen dat sommige mensen overwegen te verhuizen. Die wonen er al wat langer en hadden zich verzet tegen de komst van die laatste serie molens. Ze hadden toen al gehoord van de klachten die je kon krijgen. Nu worden ze er knettergek van. En nu ze merken dat de verhalen inderdaad kloppen merken ze ook dat ze geen kant meer op kunnen. Behalve weggaan en naar een andere plek verhuizen waar de molens veel verder weg staan. Ze hebben al gekeken of dat soort plaatsen nog bestaan. Ze hebben wat gevonden zeggen ze, maar het was wel heel moeilijk. Het lijkt wel alsof er tegenwoordig overal molens staan.
Peter en Anja kijken elkaar aan. Het kan toch niet zo zijn dat zij nu ook moeten gaan verhuizen. Ze wonen hier net! En de kinderplannen dan? Moeten ze dat nu weer gaan uitstellen? En waar naar toe dan? Ver weg van het werk is geen optie. En waarschijnlijk krijgen ze, nu die molens er staan, veel minder voor hun huis dan ze zelf hadden betaald.
Dit is wat wij vrezen dat er gaat gebeuren in Zijderveld. Over negen jaar zou het zover kunnen zijn. Negen jaar geleden was het 2012, werd Barack Obama herkozen, trad het tweede kabinet Rutte aan en voltooide het jonge meisjes Laura Dekker haar solo wereld zeiltocht. Dat klinkt ongeveer als gisteren.