Tijdens de vergadering van de Commissie RVE op 5 juli kwamen meerdere insprekers langs die hun mening gaven over de zoekgebieden, windturbines en wat dies meer zij. Daarna kwam de verantwoordelijk wethouder aan de beurt en die gaf een opmerkelijke inzage in hoe zij een dubieus spel speelt. En de commissieleden en bewoners met woorden en zinnetjes als ‘opgave’, ‘moeten’, ‘het kan niet anders’ en ‘heus het komt allemaal goed’ op het verkeerde been wil zetten. Vervolgens konden de leden van de commissie hun mening geven en vragen stellen.
Rond 0:42 is de wethouder aan het woord. Ze zegt dan ongeveer het volgende:
“Nergens kunnen we gewoon 3 windturbines plaatsen. … Onze opgave bestaat er uit dat we tussen kwaden moeten kiezen. … In de volgende fase komt het goed. We moeten eerst een locatie kiezen want de vervolgonderzoeken zijn duur. … Dan nemen we de randvoorwaarden en de normen mee die we inderdaad zelf kunnen vaststellen en dan vormgeven met de inwoners en ontwikkelaars. … “
Waarom noemen wij dit ‘een dubieus spelletje’?
- Ze doet voorkomen alsof de RES iets is wat ons ‘overkomt’. En dat je er niks aan kan doen. Integendeel, de RES is iets wat de gemeentes zelf bepalen en inrichten, op een manier die hun goeddunkt. Er is dus niet een andere ‘baas’ dan de gemeenteraadsleden zelf. Zelfs niet de wethouder. En als je dan toch, ondanks de sterk gekleurde participatie, ziet dat je nergens gewoon windturbines kwijt kunt, dan kún je ook tot de conclusie komen dat het gewoon hier niet kan. Niet leuk natuurlijk, maar het kan wel. Zeker als je weet dat er op zee voldoende ruimte is. Maar dáár heeft ze het telkens niet over.
Binnenkort gaan we overigens in op de achterliggende noodzaak: de klimaatcrisis. Ook daar is wel iets over te zeggen. - De huidige zoekgebieden zijn gebaseerd op criteria die alleen goedgekeurd zijn door de wethouder zelf en haar ambtenaren. Nergens is te vinden dat de gemeenteraad ze inzag en goedkeurde. Vragen hierover zijn tot dusverre handig ontweken.
- Die criteria gaan onder andere over afstand tussen turbines en huizen. Dichtbij geeft geluidsoverlast en schade. Door de (afstand) criteria niet vooraf te laten beoordelen en accorderen door de raadsleden, ‘steelt’ deze wethouder dus de mogelijkheid een gezonde afstand in acht te nemen.
- Als de zoekgebieden eenmaal zouden zijn vastgesteld kun je niet meer ‘zomaar’ zeggen dat de afstanden groter moeten worden, want dan verlaat je de zoekgebieden. De uitspraak ‘dan kunnen we de normen en randvoorwaarden zelf vaststellen’ is dus NIET waar. In elk geval niet voor de criteria over geluid. Want die zitten opgesloten in de keuze voor de zoekgebieden.
- Het nu vaststellen van zoekgebieden is daarom volledig in strijd met geest van de motie in de Tweede Kamer en het recente besluit van de Raad van State om eerst op een wetenschappelijke manier normen vast te stellen die recht doen aan de gezondheid van omwonenden en ondertussen de RES te pauzeren.
Wat de wethouder uitstraalt is: ‘alles komt goed’. Dat hebben we vaker gehoord en toen liep het niet goed af.
Opnieuw spreken we onze hoop uit dat de commissie leden en raadsleden dit spelletje gaan stoppen en recht gaan doen aan de belangen van de inwoners die hen gekozen hebben.